ایران…

سرزمینی که همیشه در آغوشش زندگی تپیده، اما سال‌هاست زخمی‌ست؛ زخمی از جنگ‌هایی که ردشان هنوز در دل مردم مانده، نه فقط روی خاک.

کشوری که زمانی رودهایش آواز می‌خواندند، اما امروز عطش در جانش ریشه دوانده؛ تشنگی‌ای که تنها بی‌آبی نیست، حس عجیبی از خشک‌شدن امیدهاست… همان امیدهایی که روزی همراه نسیم از میان درختان عبور می‌کردند.

 کودک‌همسری یعنی لحظه‌ای که دست‌های کوچکِ یک دختر یا پسر

پیش از آن‌که رنگ مداد و بازی را بشناسد،

به بندهای سنگین زندگی بسته می‌شود.

 زنِ هنرمند

نه با فرمان حکومت زاده می‌شود

و نه با تهدید هیچ قدرتی خاموش.

 

نلسون ماندلا؛ چهره‌ای از انسانیت 

وآزادگی

نلسون ماندلا (Nelson Rolihlahla Mandela) در سال ۱۹۱۸ در آفریقای جنوبی به دنیا آمد.

او رهبر جنبش ضد آپارتاید بود — نظامی نژادپرستانه که سیاه‌پوستان را از سفیدپوستان جدا می‌کرد و از حقوق اساسی محرومشان می‌ساخت.

 «آزادگی در سرزمین من»

در ایران، آزادی مفهومی ساده نیست.

بیشتر شبیه رؤیایی است که نسل‌ها برایش تاوان داده‌اند.

از خیابان‌ها تا زندان‌ها، از قلم‌ها تا لبخندها،

همیشه کسانی بوده‌اند که برای حقِ انسان بودن ایستاده‌اند.

 سوالی به نام *من کیستم*؟

وقتی واقعاً بپرسی “من کیستم؟”، روزی می‌فهمی که “من” وجود ندارد؛ تنها بودن وجود دارد.»

یعنی در ژرف‌ترین مرحله‌ی مراقبه، حتی حس فردیت از میان می‌رود و فقط «بودن» باقی می‌ماند — نوعی وحدت با کل هستی

تعصب و خرافات

 

تعصب و خرافات؛ مانع رشد اندیشه و پیشرفت جامعه

تعصب و خرافات دو پدیده‌ی ریشه‌دار در تاریخ بشرند که همواره در برابر عقل، آگاهی و پیشرفت ایستاده‌اند. هر دو از یک منبع مشترک سرچشمه می‌گیرند: ترس از ناشناخته و ناتوانی در پرسشگری. انسان، زمانی که در برابر پیچیدگی‌های جهان احساس ناتوانی می‌کند، به باورهایی پناه می‌برد که لزوماً بر پایه‌ی عقل و تجربه نیستند، بلکه از عادت، سنت یا ترس شکل گرفته‌اند.

سانسور

 

سانسور در هنر و مرگ ایده‌ها

هنر، زبان آزادی است؛ تلاشی برای گفتن آن‌چه گفتنی نیست، برای لمس سایه‌هایی که واژه از توصیفشان ناتوان است.

اما هنگامی که تیغ سانسور بر گردن اندیشه فرود می‌آید، نخستین قربانی همیشه ایده است — پیش از آن‌که شکل گیرد، پیش از آن‌که به رنگ یا صدا یا واژه بدل شود.