اینجا ایستاده‌ام، با صورتی رنگی و دستی که هنوز بوی رنگ می‌دهد.

پشت سرم چهره‌هایی نشسته‌اند که هر کدام‌شان مثل چراغی خاموش‌نشدنی‌اند؛

 سیاست، آن واژه‌ی سنگین و پرهیاهو، گاهی شبیه سایه‌ای است که بر سر مردم افتاده و روشنایی زندگی را می‌بلعد. وعده‌ها داده می‌شوند و روزها می‌گذرند، اما زندگی همان‌جاست، گرفتار روزمرگی و بی‌عدالتی. صدای مردم، خواسته‌های ساده‌شان برای زندگی بهتر، گم می‌شود میان شعارها و بازی قدرت.